در دو راهی بدی گیر کردم، عشق تخیلی و فرصت حقیقی

سلام

من نویسنده پست به خودم ظلم کردم کاش هیچ وقت تو هم عاشقی به سرم نمی زد، هستم.

خلاصه قضیه این بود که دختر مجرد ۲۷ ساله و مذهبی هستم و در مورد آقایی در دانشگاه خیال پردازی های عاشقانه داشتم(حدود ۴ سال) و بدون اینکه تا حالا کلمه ای باهاشون صحبت کرده باشم بهشون وابستگی شدید پیدا کردم طوری که همه ش منتظرم یه روزی ازم خواستگاری کنه و تنها ایشون رو فرد مناسب برای زندگی مشترک می بینم، ولی تا حالا هیچ کس ما رو بهم معرفی نکرده فرصتی هم برای آشنایی پیش نیومده، این قضیه باعث شده هرخواستگاری که میاد فقط دعا کنم که جور نشه و فقط اون آقا قسمتم بشه.

از طرفی هم نیاز شدید به ازدواج دارم و از این بلاتکلیفی جدا خسته شدم.