حس میکنم آیندمو نابود کردم و حق انتخاب رو از خودم گرفتم

با سلام و تشکر

من یه دختر از یه خانواده مذهبی متعادلم. حدود یک ساله با آقا پسری آشنا شدم که الان سربازن و بخاطر یه سری خصوصیاتی که کمتر ممکنه ببینم تو پسرای الان حس میکنم اشتباهه اگر حتی به چشم یه موقعیتم که شده از دست بدمشون و حیفه واقعا ( مثل اینکه به اندازه جوونیای باباهامون قابل اعتماد و متعهدن و مسئولیت پذیر و کارین و اهل نماز و روزه و همچنین اهل احترام به بزرگترن و کلا مثبت ترن حداقل نسبت به خودم!)

الان یه مواقعی حس میکنم زیادم دوسشون ندارم و ممکنه موردای بهترم برام پیدا شه از جهت ظاهر و موقعیت اجتماعی. ولی یه لحظه بعد از تصور نبودنتشون کم میارم و خیلی دوسشون دارم و نمیتونم دیگه ایندمو با کسی جز ایشون ببینم.

از طرفی یه چیزی که از اول اذیتم میکرد این بود که ابدا دوست ندارم چیزیو از خانوادم پنهان کنم و از طرفی هم حس میکنم اگر جلوتر از اینکه خودمون بگیم خانوادش بو ببرن دیدشون تا اخر عمر به من بد میشه و احتراممون از بین میره.

از طرفی هم ایشون فعلا سربازن و منم دانشجو و حداقل تا 3-4 سال دیگه اماده نمیشیم واسه علنی کردن . و میدونیم که اگر الان بیان خواستگاری احتمال با هم بودنمون کمتر میشه چون هم مادر ایشون بهشون گفتن تا خونه نگیری برات نمیام خواستگاری هم من خانواده سختگیری دارم.