نه اونیم که خودم میخوام نه اونی که خدام میخواد

با سلام

یه سوالی برام پیش اومده شاید دلیلم داشته باشه ولی بازم برام عجیبه . از دوستای گل و پاکمون خواهش میکنم نه قضاوت کنن نه سرزنش فقط اگه میشه کمک کنن .

من 26 سالمه یه دختر آروم و فکر میکنم درونگرا ، اهل صحبت کردن زیاد نیستم و بشدت مغرور و شاید خود شیفته، لجباز و حساس میدونم صفات بدیه فقط میگم شاید بهتر بهم کمک بشه .

دو سال و نیمه پیش با پسری اشنا شدم که دو سال ازم کوچیکتره البته تا 5 ماه این موضوع رو نمیدونستم. با پسری قبلش نبودم ولی چشم گوش بسته هم نبودم 5 -6 سال توی محیط کاملا مردونه درس خوندم به خاطر رشتم.

زیاد برام ارتباط این شکلی معنا نداشت دنبالشم نبودم حتی تمایلی به حرف زدن های معمولی با همکلاسی های پسر نداشتم توی زندگیم دست هیچ نامحرمی بهم نخورده بود و همینطور خودم به نامحرمی نگاه نمیکردم ، جوری که توی عکس فارغ التحصیلی چهره خیلی از همکلاسیام رو برای اولین بار میدیدم .