توهم کشتی یا اندر حکایت عافیت طلبی ما شیعیان

سلام و ادب

تصور کنید به قصد رسیدن به یک مقصد ویژه ، در یک کشتی سوار شده ایم :

در یک هوای دل انگیز بهاری، بر روی یک صندلی راحتی در عرشه کشتی لم داده اید و با لذت تمام در حال گرفتن حمام  آفتاب هستید. هندزفری که در گوش خود گذاشتید در حال پخش موسیقی محبوبتان هست، نسیم لطیف بهاری صورت تون رو نوازش میده و هر از گاهی هم سر و گردنی میچرخونید و نظاره گر پرواز مرغان دریایی میشوید.

به استحکامات کشتی و ناخدا و ملوانان و خدمه و دریا و شرایط جوی هم اعتماد کامل دارید و درنتیجه ذره ای احتمال وقوع حوادث ناگوار از قبیل طوفان و گرداب و انحراف کشتی از مسیر تعیین شده نمیدهید.

همچنانی که بر روی صندلی لم داده اید به خود فخر و مباهات میکنید که سوار چنین کشتی با چنین استحکاماتی شدید و از این بابت به اقبال خوش خود درود میفرستید و سری هم به نشانه تاسف و ترحم و تحقیر به حال و روز افرادی که از سوار شدن در چنین کشتی ای محروم شدند تکان میدهید. با خود میپرسید آخر چرا آنها هم مثل ما چنین کشتی رو به قصد چنین سفری انتخاب نکردند؟! سپس زیر لب آهسته میگویید: خلایق هر چه لایق!