خانواده برتر

برای بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری، خوردن آگاهانه بسیار دشوار است و افکار آنها در مورد غذا، وزن بدن و غذا خوردن تقریباً ثابت است: آیا من بیش از حد غذا خوردم؟ آیا باید غذا خوردنم را محدود کنم؟ کی دوباره بخورم؟ بعدش چی بخورم؟ چرا نمی توانم از خوردن دست بکشم؟ چرا من در مورد غذا هیچ کنترلی ندارم؟ تحقیقات نشان می‌ دهد که اغلب افراد مبتلا به اختلالات خوردن به‌ طور منظم در یک دسته تشخیص قرار نمی‌ گیرند و علاوه بر علائم افسردگی و اضطراب، بیش از یک نوع رفتار غذایی غیرعادی از خود نشان می‌ دهند. به عنوان مثال، برای افراد مبتلا به انواع اختلالات خوردن معمول است که رفتارهایی مانند پرخوری، محدود کردن، پاکسازی، ورزش بیش از حد، یا مصرف ملین ها یا قرص های لاغری را هر از گاهی انجام دهند. کارشناسان بر این باورند که حتی زمانی که فردی با اختلال پرخوری دست و پنجه نرم می کند (یا یک پرخور احساسی/عصبی است که اختلال خوردن قابل تشخیص ندارد)، احتمالاً مصرف غذا و رژیم های غذایی را به طور مکرر محدود می کند. در واقع، رژیم گرفتن، وسواس در مورد وزن، نشان دادن علائم ارتورکسیا، ممنوعیت مشاهده برخی غذاها و طولانی مدت بدون غذا خوردن، همه رفتارهایی هستند که احتمال ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش می دهند. پرخوری چیست؟ اختلال پرخوری (BED) یک نوع تا حدودی رایج از اختلالات خوردن است و زنان میانسال را بیشتر از هر گروه دیگری تحت تاثیر قرار می دهد که با سایر اختلالات خوردن شناخته شده مانند بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی متفاوت است، اگرچه دارای ویژگی های مشترکی با هر دوست. اطلاعات در مورد اختلال پرخوری در چند دهه گذشته در حال تکامل بوده است زیرا اطلاعات بیشتری در مورد عواملی که باعث خوردن اجباری، چاقی و رفتاره, ...ادامه مطلب